Esin Hamamcı: 2010 yılında çıkardığınız “Answers” albümünüz yurt dışında oldukça ilgi gördü. Disk Union’in Tokyo Caz listesinde ‘Answers’ albümünüz 6 numaraya, ardından “Başka” albümünüz 4 numaraya kadar yükseldi. Bu albümleri bu kadar güçlü kılan sizce nedir?

Selen Gülün: Aslında bu sorunun cevabı tek değil. Birçok cevabı var. Sebeplerini tek tek bunaltmadan anlatmaya çalışayım. “Answers” albümü bir trio albümü. Benim kariyerimdeki albümlerim birbirine benzemiyor. Bunun da pek övünülecek bir yanı yok aslında takipçi kaybı demek bir nevi. Çok çeşitli alanlarda çalışıyor olduğum için çalışmalarım albümüme yansıması biraz geç oluyor yani albüm geriden geliyor. Yazdıktan 10 sene sonra kaydedebiliyorum örneğin, birçok şeylerle de uğraştığım için bir yandan. Bu albümün parçaları çok önceden yazıldı ancak biz onları İTÜ MİAM stüdyosunda  7 saatlik canlı bir kayıtla kaydettik, zaten trio olarak çok formdaydık. Benim bütün albümlerim canlı kayıt bu arada hiçbir zaman prodüksiyon yapmadım. Belki bazı şarkılarıma sonradan vokal yapmışımdır. Doğaçlamanın özünden de kopmadan iş yapmaya çalışıyorum. “Answers” dolayısıyla biraz da mainstream denilen cinsten, daha klasikleşmiş piyano caz trio gibi kendine ait bir edebiyatı vardır, ona ait bir konsept gibi görülebilir. Hatta çıkışı da şöyle oldu; ben albümü kaydettim ancak sonrasında hiçbir şey yapmadım. 4 sene sonra 2 Ocak 2010’da eski Babylon’un olduğu Asmalımescit’e arabamı park ettim, otoparktan çıktım, rahmetli Mehmet Uluğ oradaydı. Kendisi çok önemli bir prodüktör, Pozitif’in sahibiydi kardeşi Ahmet Uluğ ve Cem Yegül ile. Bana ilk dediği “Selen senin trio albümün ne oldu?” sorusuydu. Bu kadar enteresan, her şeyi aklında tutan bir insandı. Duruyor albüm dedim, tabii, o da ver bize biz basalım, dedi. Albüm 2010’da böyle çıktı. Albüm çıktıktan 4 sene sonra Disk-Union’dan bana 2014’te bir e-mail geldi. Disk Union Japonya’nın en büyük albüm dağıtımcısıdır. Çok büyük bir piyasadan bahsediyoruz Japonya deyince tabii. Bütün dünyanın en önemli ikinci müzik piyasası, cazda ise birinci gibi. Web sitesinden yazdıkları için aylarca da görmemişim, buradaki işlerimizin yoğunluğundan gözümden kaçmış. Çok sevindim tabii, menajerimle görüştüm. Pozitif albümü yolladı ben sonrasında takip etmedim. Çok enteresan bir şekilde bir takipçim Tokyo’ya gidiyor. Japonya’da plak almak çok önemli bir şey olduğu için Disk Union’un caz departmanına gidiyor. Bir bakıyor benim albümüm listede 6 numarada diye. Bana fotoğrafını çekip Instagram’dan gönderdi. Ben şoka girdim, müthiş bir şey. Neredeyse 8 sene sonra albümüm Japonya’da satışa çıktı. Google’da araştırdım, “daha önce nasıl keşfetmedik, harika” gibi güzel şeyler yazıyordu. Şaşırdım, çok sevindim. Sonra tabii arkasından konserler gelmeye başladı. Git gel konser yapmaya başladım ve orada yaşadığım dönemin başlangıcı olmuş oldu. Orada hâlâ cd satıyor, kütüphanelerde hâlâ cd kiralayabilirsiniz, bu konuda farklı bir ülke. Arşivci oldukları için her şeyi bulundurmak istiyorlar. Konserler de plak satışları oldu, derken en yeni işimi istediler. O sırada Kadınlar Matinesi’ni kaydediyordum. 2013’te Lin Records’dan çıkan Başka albümümü götürdüm. Bu rüzgârın etkisiyle 4 numaraya kadar çıktı. Sonra da ben gittim kendimi götürdüm zaten Japonya’ya.

Esin Hamamcı: Tokyo demişken uzun süredir Japonya’dasınız. Müzikal açıdan o coğrafya sizi nasıl besliyor? Örneğin İstanbul ve Tokyo’daki caz-sever kitleyi, caz mekânlarını ya da festivalleri karşılaştırdığınızda ne söylemek istersiniz? Bir de geçenlerde Zorlu PSM’de Japon caz piyanisti Hiromi’nin konseri vardı, onu nasıl buluyorsunuz diye ekleyip güncel bir soruyu eklemek isterim.

Selen Gülün: Elma ile armut gibi tabii Japonya’yı Türkiye ile karşılaştırmak. Ben artık Türkiye’deyim, pandemi sürecinde herkes kadar etkilendim ve geri gidemedim. Ben buradaydım, geri dönüş biletim 7 Nisan’daydı, 7 Şubat gibi ben konsere gelmiştim, eşyalarımın da bir kısmını getirmiştim. Tam da şöyle bir karar almıştım, hayatımın yarısını orada yarısını burada geçirebilir miyim, böyle bir arayışın peşindeydim. Çünkü orada olmayı da seviyordum. Fakat Avrupa konserlerime gidip gelmek çok maliyetli olmaya başlamıştı ve çok uzaktı. Dolayısıyla ikiye bölebilir miyim hayatımı diye düşünmeye başlamıştım. İstanbul’da rastlantısal olarak küçük bir yer tutmuştum kendime ve pandemi oldu. Her şeyi yeniden kurgulamak zorunda kaldım burada. Ciddi sayıda müzik ekipmanım orada kaldı mesela, hâlâ orada. Buraya yerleşmişim gibi oldu. Biraz acıklı bir şekilde bitti sonu ama o kadar daha acıklı hikâyeler var ki, ben kendiminkini o yüzden acıklı olarak saymıyorum, hayat diyorum, yapacak bir şey yok.

Benim hikâyem dışına çıkarsak, Japonya 7/24 caz dinlenen bir yer. Caz müzisyeni olmak prestij sahibi olmak demek. Bu Türkiye’de hayalperestlik olarak görülen bir şey. Ben kendimi sadece caz ile sınırlayabilecek biri değilim, çağdaş müzik ya da özgür doğaçlama alanında da çalıştığım için. Benim için çok harika bir deneyim oldu. Bir kere insanlık ölmemiş gibi tuhaf duygular içindeydim. İnsanlar kibardı. Bazı şeyler sistemde sizi hiç zorlamıyor ve çok rahat ilerliyor dolayısıyla bu güven veriyor. Evinizde şöyle bir şansla yaşıyorsunuz, içime kapanayım, içimdekileri dökeyim, dışarı çıkartayım, biraz doğada yürüyeyim kafamdakileri yazayım gibi… Yapmak istediğiniz, bunun için tatile çıkmak mecburiyetinde olduğunuz birçok şeyi ertelemeden orada içe dönerek yapabilmenize yardımcı oluyor. Yaşadığım apartmanda piyanist, kemancı, orkestra şefi gibi kişiler yaşıyordu… Böyle bir ülke… Herkesin aşağı yukarı enstrüman çaldığı, müzikle çok içli dışlı ama özellikle caz müziğini baş tacı ettiği bir yer olduğu için hem konserlerimde çok iyi dinleyiciyle karşılaştığım hem de plakların, albümlerin sattığı bir ülke. Çok para kazanıyorsunuz, acayip kitlelere çalıyorsunuz diyemeyeceğim tabii ancak normal bir şekilde çok güzel kulüplerde çok iyi müzisyenlerle çaldım hep. Bir de bizim için acıklı olan kısmı şu ki Tokyo’da 150’den fazla -bu resmî rakam, bir de underground olanlar var- caz kulüp var. Sadece Tokyo’da. Hepsinin bakımlı bir piyanosu var. Ayda bir düzenli solo piyano konseri çalıyordum mesela.

Hiromi çok özel bir yetenek. Çok büyük şans tabii gelmesi. Burada biz 3 kulübe sıkışmış durumdayız şu anda İstanbul’da. Diğer şehirleri söylemiyorum bile.  Çok küçük bir camiayız biz burada hâlâ, birçok müzisyen yetişmiş olsa da. Kulüp sayısı da artmadı. Dolayısıyla karşılaştırmak zor. Benim orada olmamın sebebi takdir edilip sevilmiş olmam. Duygusal bir yerden yaklaştım ama çok matematiksel bir şey söyledim aslında. Takdir edildiğiniz yerde üretmek ve yaşamak daha kolay. Hiromi konserine ben de gittim, benim üçüncü kez canlı izleyişim. İnanılmaz değişik bir yetenek. O teknik zaten anlatılır, ifade edilir bir şey değil. Kendini ifade etmek için teknik geliştirmek çok önemli bir şeydir müzisyen için. O tabii onu biraz aşmış bir yerde. Canavar gibi bir müzisyen. Kendisine adapte olabilecek müzisyen bulmakta zorlanıyor, bu da bir çeşit lanet bence. O yüzden solo çalımları çok etkileyici ama grup çalımları o kadar etkileyici değil benim için. Hakikaten Hiromi gibi -onun kadar olmasa da- çalan birçok müzisyenle karşılaştım Japonya’da. Caz camiasının %30’u kadın müzisyenlerden oluşuyor Japonya’da bu arada.